3. Φοβάται τον ανταγωνισμό με τους υφισταμένους τους
Πολλές φορές αναρωτήθηκα στην εργασιακή μου πορεία στις επιχειρήσεις, γιατί κάποιοι υπεύθυνοι ομάδων ή τμημάτων αναζητούν τους καλύτερους, αφού στην πράξη μόλις τους προσλάβουνε τους σαμποτάρουν και τους θέτουν όρια, στο πόσο καλοί μπορεί να είναι. Μπορούν να είναι πολύ καλοί, αρκεί αυτό το «πολύ καλοί» να είναι πιο κάτω από αυτό που μπορούν εκείνοι να αποδώσουν. Πόσο αντιφατικό μπορεί να είναι αυτό και πόσο αποτελεί αντικίνητρο για έναν εργαζόμενο, όταν τον επιλέγουν ως τον καλύτερο, αλλά στη συνέχεια του κόβουν, ή έστω του τραυματίζουν λίγο, τα φτερά, για να μπορεί να πετάξει μέχρι ένα συγκεκριμένο ύψος. Σε αυτή την περίπτωση, ο εργαζόμενος είτε θα αναζητήσει κάπου αλλού εργασία, αφού στη συγκεκριμένη επιχείρηση νοιώθει πως σαμποτάρεται η εξέλιξή του ή θα παραμείνει, αν δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά θα υπολειτουργεί, εκτελώντας μόνο τα άκρως βασικά του καθήκοντα.
Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει ένας «ηγέτης» να δουλέψει με αυτόν τον φόβο του, αλλάζοντας την οπτική γωνία του σκεπτικού του. Αντί ο υψηλών αποδόσεων εργαζόμενος να αποτελεί απειλή για εκείνον, θα πρέπει να νιώσει ικανοποίηση ότι ως «ηγέτης» ξέρει να επιλέγει τα σωστά άτομα, άρα εκτελεί την δικό του έργο σωστά. Αν ο άνθρωπος που επέλεξε να προσλάβει, είναι αποδοτικός, τότε η δική του καλή απόδοση, αντανακλά στην συνολική απόδοση της ομάδας και άρα στην απόδοση και του αρχηγού της ομάδας.
4. Δεν επιβραβεύει τους εργαζόμενους για τις επιτυχίες τους
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα η επιβράβευση ήταν πάντα ένα ισχυρό κίνητρο για να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε ότι έκανα. Πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη και πως πολλοί λειτουργείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και φυσικά, γνωρίζω και πώς η έλλειψη επιβράβευσης, μπορεί να καταρρακώσει την υψηλή απόδοση και την παραγωγικότητα, όταν γίνεται κατ’ επανάληψη. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, στα χρόνια της κρίσης, εφόσον οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι, προσπαθούμε να αντλούμε ικανοποίηση από την εργασία μας, από αυτό το «μπράβο» που θα ακούσουμε όταν κάνουμε κάτι καλά! Δυστυχώς όμως, υπάρχουν «ηγέτες» οι οποίοι, κίνητρο θεωρούν το συναίσθημα που δίνουν στον εργαζόμενο ότι πάντα ότι και να κάνουν δεν είναι αρκετό και θα πρέπει να προσπαθούν για κάτι παραπάνω. Δεν επιβραβεύουν την καλή δουλειά και περιμένουν στη γωνία για να επιπλήξουν τον εργαζόμενο για όποιο λάθος.
Ένας «ηγέτης» λοιπόν θα πρέπει να αναρωτηθεί: «Πόσο καλά δουλεύει τελικά, αυτό το σύστημα παρακίνησης;» «Πώς θα λειτουργούσε στον ίδιο, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του εργαζόμενου;» Και αν τελικά σε εκείνον λειτουργούσε, μήπως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι; Μήπως κάποιοι από εμάς (ελάχιστοι θέλω να πιστεύω) έχουν εκπαιδευτεί, ακούσια, στη ζωή τους με το να νοιώθουν ότι δεν είναι αρκετοί με ότι και αν κάνουν και πως θα πρέπει πάντα να προσπαθούν παραπάνω, αλλά και κάποιοι άλλοι να επιζητούν την επιβράβευση, ως κίνητρο, για να αποδώσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους; Είναι δουλειά του «ηγέτη» λοιπόν, να βρει τί παρακινεί το κάθε μέλος της ομάδας του και να χρησιμοποιήσει το κατάλληλο είδος κινήτρου.
Είμαι σίγουρη πως κάποιες από τις παραπάνω συμπεριφορές σας φαίνονται πολύ γνώριμες και είτε τις έχετε βιώσει (και τις βιώνετε ακόμη στον εργασιακό σας χώρο) είτε, αν είστε αρκετά αληθινοί με τον εαυτό σας, θα βρίσκεται σε αυτές κάποια στοιχεία από τα οποία έχετε εσείς οι ίδιοι όντας «ηγέτες». Όπως και να έχει, αν αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν στον τρόπο που ένας «ηγέτης» λειτουργεί σε μία επιχείρηση, τότε πριν στραφεί στο εργατικό δυναμικό της, η επιχείρηση θα πρέπει πρώτα να δουλέψει με τον ηγέτη, αλλάζοντάς το δικό του τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και μετά να προχωρήσει σε όποιας μορφής εκπαίδευσης ή προπόνησης του προσωπικού, με στόχο της αύξηση της παραγωγικότητας.
Και για να ορίσω την έννοια του ηγέτη, θα δανειστώ τον ορισμό που δίνει ο Τόνι Ρόμπινς, ο πιο επιτυχημένος ίσως όλων των εποχών Life Coach και Success Strategist. «Ηγέτης λοιπόν είναι αυτός που εμπνέει τους άλλους να γίνουν περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι.» Είναι αυτός που δίνει την ευκαιρία στους εργαζόμενους να μεγαλώνουν και να αναπτύσσονται και μέσα από αυτό νοιώθει και ο ίδιος πληρότητα και ικανοποίηση. Αυτός λοιπόν είναι ο πραγματικός ηγέτης και όχι «ηγέτης».
Δημοσιεύτηκε στο epixeiro.gr
