Στην Ελλάδα, υπάρχουν παραπάνω από 20 διαφορετικές νομοθεσίες, που όταν υιοθετήθηκαν στο Κοινοβούλιο είχαν μια καλή πρόθεση. Παρόλα αυτά, η ελληνική Κοινωνική Οικονομία κατέληξε σοβαρά δηλητηριασμένη και δεν αναπτύχθηκε όπως της έπρεπε.
Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν εξασφαλίσαμε την ανεξαρτησία της από το κράτος και δε παρείχαμε ικανή χρηματοδότηση έξω από τη μεσολάβηση των πολιτικών μηχανισμών. Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, η Κοινωνική Οικονομία στην Ελλάδα υπέστη πολλά πισωγυρίσματα. Στην πραγματικότητα, εικονικοί οργανισμοί-σφραγίδες εξασφάλισαν αθέμιτη πρόσβαση σε κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς κανένα πρακτικό όφελος για την ελληνική κοινωνία, διαβρώνοντας όμως την εμπιστοσύνη προς τον εθελοντισμό και τις ΜΚΟ. Ατυχώς, μη-κυβερνητικές οργανώσεις ενεπλάκησαν σε κρυφές ατζέντες πολιτικής πατρωνίας και πελατείας.
Είναι ανάγκη να οργανώσουμε θεσμικά τον τομέα της Κοινωνικής Οικονομίας, δημιουργώντας καινοτόμες επιχειρήσεις που θα δεσμεύονται να επαν-επενδύουν τα κέρδη τους στη δημιουργία θέσεων εργασίας και τη βιωσιμότητα των τοπικών κοινοτήτων. Προτείνουμε τέσσερις άξονες δράσεων για μια συμπεριληπτική ελληνική Κοινωνική Οικονομία: (α) εκπαίδευση, ενθάρρυνση και κινητοποίηση των πολιτών για να κατανοήσουν πως η Κοινωνική Οικονομία είναι μια σοβαρή εναλλακτική, (β) δημιουργία δομών υποστήριξης για νέες κοινωνικές επιχειρήσεις, (γ) οικονομικοί θεσμοί που να αναγνωρίζουν την αξία της συλλογικότητας και (δ) νομοθετικές και συνταγματικές ρυθμίσεις που να θωρακίζουν την Κοινωνική Οικονομία.
Το πρόγραμμα πρέπει να αναπτυχθεί από τα κάτω. Η Κοινωνική Οικονομία έχει πάντα μια τοπική ρίζα. Οι άνθρωποι στις γειτονιές πρέπει να κινητοποιηθούν. Αυτοί ξέρουν τις ανάγκες τους και ξέρουν πώς να αυτοοργανωθούν, αν τους δοθούν οι ευκαιρίες. Αυτή η προσέγγιση πρέπει να υποστηριχθεί από εκπαιδευτικές δράσεις, από την παιδεία.
Οι υποστηρικτικές δομές διαφέρουν πολύ ανά την Ευρώπη. Είναι συνεπώς ουσιαστικό να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή εμπειρία, ώστε να δημιουργήσουμε τοπικούς/περιφερειακούς/εθνικούς συλλόγους και ομοσπονδίες που θα υπερασπίζονται τα δίκαια της Κοινωνικής Οικονομίας, θα οργανώνουν σώματα και πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς, θα φτιάχνουν τοπικές υπηρεσίες ανάπτυξης.
Απαιτούνται νέοι οικονομικοί θεσμοί. Ένα εναλλακτικό σύστημα ηθικών τραπεζών. Οι συνεταιριστικές τράπεζες να ξαναστηθούν σε μια βιώσιμη και περισσότερο αξιόπιστη βάση. Ο νόμος 2716/1999 ήταν ένα σημαντικό βήμα και ο νόμος 4019/2011 για πρώτη φορά θεσμοθετεί την Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση. Ο νόμος 4015/2011 δείχνει να αντιλαμβάνεται πως οι μεταρρυθμίσεις του ’80 ατυχώς απέσυραν την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος από τον έλεγχο επί των συνεταιριστικών ισολογισμών, οδηγώντας σε έντονα φαινόμενα κακοδιαχείρισης τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Ατυχώς, όμως, ακόμα και σήμερα, δεν υφίσταται ένα συνολικό πλαίσιο για την ολότητα της Κοινωνικής Οικονομίας. Είναι καιρός να αναλογιστούμε την ανάγκη δημιουργίας ενός κοινού θεσμικού εδάφους για τους συνεταιρισμούς, τα κοινά ταμεία, τα σωματεία, τα ιδρύματα και τις αστικές μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Η Ευρώπη θέλει να βοηθήσει. Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εργάζεται για την ανάπτυξη της Κοινωνικής Οικονομίας σε μια νέα βάση, όπως εκφράζεται από το Social Business Initiative. Και γνωρίζουμε πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπραγματεύεται ένα μεγάλο πρόγραμμα Κοινωνικής Οικονομίας με την Ελληνική Κυβέρνηση. Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει να υιοθετήσει καλές πρακτικές και να αποτρέψει πελατειακές πρακτικές. Το πρόγραμμα οφείλει να είναι διαφανές και να εφαρμοστεί σε συνεργασία με τους οργανισμούς της Κοινωνικής Οικονομίας σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το παρόν άρθρο συντάχθηκε από τους Jan OLSSON και Ιωάννη ΝΑΣΙΟΥΛΑ, Εμπειρογνώμονες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Δείτε το Part 1…
Δημοσιεύτηκε στο epixeiro.gr
